Nepturno gardando as augas da Fracha

Anque a serra da Fracha ten os seus seres míticos xenuinos, asi como unha ampla e rica toponimia; a presenza casuall, cambiante e caprichosa dunha nube, pódenos suxerir o busto de un rexio Neptuno gardando as augas da Fracha, como a imaxinación dunha tal Maria Xosé quixo suscitar nesta imaxe fotográfica.
A non desexada Autovía A-57 resga, fende, emporca, esnaquiza o bastidor que soporta a estampa paisaxística que é a serra da Fracha.
Ministerio de Fomento, Consellería de Ordenación do Territorio e Medioambiente rexeitan as alegacións medioambientais e paisaxísticas que presentaron en tempo e forma diversos colectivos sociais de Pontevedra e Vilaboa.
Dentro do que é a INTEGRACIÓN DE LA EVALUACIÓN AMBIENTAL DEL PROYECTO VILABOA – A ERMIDA. AUTOVÍA A 57. PROVINCIA DE PONTEVEDRA. Existe o punto 5.3.3.3.2. relativo a Evaluación da calidade escénica da paisaxe. Os redactores do proxecto recurren a un método elaborado no ano 1980 por o U.S.D.A. Forest Service e o Bureu of Land Magnagement (B.L.M) de Estados Unidos.
Nas súas conclusións e en aplicación ao método U.S.A., din literalmente: “La mezcla de un entramado urbano y antropizado con la sucesión de lomas repobladas, rodales de vegetación y parcelas de cultivo hacen que el escenario de estudio tenga un valor estético moderado”.
U.S.A.: ¿Qué saberán eles de Coto Loureiro, Castro Farexa, Mámoa de San Román, o conxunto de Muiños do Rego do Barco (Quén dera o 0,001 deste orzamento para recuperalos). ¿Cómo lle chaman eles ao Sanguiño, a herba dos pitos,  os paxariños herba e os paxariños que cantan e boan en liberdade , non a liberdade alegórica e estatuaria?. ¿Cómo poden eles emocionarse coa mera contemplación da Fracha?. ¿Qué sentirán o peregrinos que veñan polo camiño portugués e contemplen o monstro de cemento? ¿Noxo ou espiritualidade?.  Digo eu con interregoación retórica. Descoñezo si o método de U.S.A. fala de tallar árbores para impedir incendios (George Bush, prensa nacional do 23-08-2002).
Podemos aprender moitísimas cousas dos estadounidenses, de feito en física, química, menciña, literatura, etc., son internacionalmente recoñecidos; pero que non veñan a decirnos a nos o que vale a Fracha, o que sentimos con solo mirala. Se acaso tiñan que  aprendar do seu paisano Upton Sinclair quen deixou dito: “As terras pertecen a seus donos, a paisaxe só é de quen sabe apreciala”.
Non desexo eu ver  a Fracha coa súa serpe de cemento. Se non pode evitalo Neptuno, a ver si Xupiter tonante manda o seu raio e destrúe esta idea absurda, cabezuda; inservible para darnos servizo a os pontevedreses.
De facerse a A-57 alguén sacaría tallada. Virían aquí, comerían marisco, non entenderían nunca esa burrafa que se instala nos lombos da fracha, para retirarse polo alén. Algo hai nese nevoeiro que non é névoa que   diría Alvaro Cunqueiro.  Eles voltarían cara a meseta coas alforxas ben cargadas. Deixarían unha placa cos nomes dos responsables da devastación, da ruina montium. Tamén os romanos deixaban columnas  con inscripcións das súas egrexias victorias (cantas veces xenocidios).
As desfeitas non expiran nunca. O tempo e a historia fan xuizos paralelos. Ahí quedaría a placa conmemorativa recordando os nomes dos responsables da irrecuperable brutalidade medioambiental, económica e paisaxística. 

Gonzalo Sancho Blanco